Eindelijk rust

Gehaast rende een jongen door het bos. De laatste meisjes hadden net afgehaakt. Gelukkig. Hij sloeg zijn handen op zijn knieën en hijgde even uit. Hij liet zich langs een boom omlaag zakken en voelde hoe het bloed uit zijn hoofd weg trok en zijn oorspronkelijke bruine kleur weer terug kreeg. Gelukkig hadden de meisjes ditmaal wel zijn kleding heel gelaten. Akuzi vond het leuk hoor, om een beroemde vader te hebben en te hopen om later net zo beroemd te worden, maar die fans. Daar werd hij helemaal gek van. Ze bleven elke dag langer achter hem aan zitten, maar nu had hij tenminste even rust. Hij ging met zijn mouw van zijn zwart leren jack langs zijn voorhoofd en veegde het zweet ervan af. Daarna stond hij weer op, bekeek de boom waar hij net tegen aan har geleund en klom er met soepele stappen in. Hoog in de boom en eindelijk afgezonderd van de rest van de wereld bleef hij zitten en keek naar het uitzicht.

Laila zat op het bankje en hoorde een paar histirische(hoe schrijf je dat sorry) meisjes gillen. Vast weer zo'n beroemdheid-playertje die iedereen kon krijgen en tienduizend vriendinnen tegelijkerdtijd had, stiekem hoopte ze dat het niet zo was. Haar lichaam trilde van de kou dat tijdje niet eten was toch niet zo goed bevallen. Ze pakte uit haar zwarte tas die in het zonlicht glinsterde een pakje crackertjes. Het gegil was opgehouden. Ze stond op en liep naar de richting waar het opgehouden gegil vandaan kwam. Er stond een jongen die ongeveer rond de achttien was te hijgen op het pad. Laila liep naar de jongen toe."Haai". Zei Laila voorzichtig tegen de uitgeputte jongen."Slokje water?"Vroeg ze terwijl ze het flesje water uit haar tas pakte. Laila reikte het flesje uit naar de jongen."Ik ben trouwens Laila en jij komt mij best wel bekend voor." Zei Laila.

Na een tijdje van niksen was Akuzi toch maar weer uit de boom geklommen, hij had daar immers toch niets te doen. Hij zuchten even en sprong keurig op zijn voeten uit de boom. Waar een meisje stond te wachten, net iets ouder dan hijzelf was. 'Slokje water?' kreeg hij aangeboden. Hij knikte dankbaar en nam een slok, veegde zijn mond en het sopje af en gaf het flesje terug, 'Dank je,' zei hij rustig. 'Ik ben trouwens Laila en jij komt mij best wel bekend voor.' Hij glimlachte even en zei, 'Ik denk eerder dat je mijn vader zou hebben gekend, aangezien ik veel op hem lijk. Ik ben Akuzi Jackson, zoon van de beroemde King of Pop, Michael Jackson,' Hij glimlachte en stak zijn hand uit, 'Aangenaam.'

"Ja Michael Jackson dat komt me ergens wel bekend voor." Grapte Laila, ze pakte het flesje water aan en stopte het in haar tas. Laila schudde de hand van Azuki Jackson. Niet lelijk dacht ze toen Laila toen ze Azuki bekeek, maar te jong voor mij niet dat ze op zijn type viel maar smaak kon nog weleens veranderen. Haar blonde haartjes schitterde in het zonlicht. Azuki had wel de zelfde kleding smaak als zijn vader leer en dat soort dingentjes, het zelfde haar precies zijn vader. "Volgens mensen leek ik ook op mijn moeder."Zei Laila bedroefd. Haar moeder was overleden toen ze iets van zes jaar jong was. "Vind je het niet vervelend al die meiden achter je aan?" Vroeg ze geïnteresseerd. Zelf werd ze ook af en toe gek van die fans.

'Tja, Zijn cd's volgen de deur uit toen hij de pan uit was. Kon ik lekker zijn plek in nemen, was mijn opa blij mee,' Akuzi trok een lelijk gezicht. Hij kon slecht opschieten met zijn grootouders, nou ja. Alleen zijn opa, die zijn kinderen sloeg en mishandelde, en dat nu op zijn kleinkinderen projecteerde. Hij voelde de blik van Laila op hem gefocust, maar hij deed er niets mee. Hij had het wel eens vaker dat iedereen naar hem zat te staren, maar goed wat oet je anders doen als je een lookalike van de echte Michael Jackson tegen komt. 'Je moeder...?' vroeg hij verbaast, 'mag ik vragen wie dat was...?' Hij voelde zich redelijk dom met zijn vraag, maar goed. Hij kon ook niet iedereen kennen hier. 'Die meiden, zeer irritant. Er zitten er altijd een paar bij die hard trainen ofzo, ze houden het elke dag langer vol,'

"Maar vond je die verhalen niet moeilijk van vroeger dat hij een pedo was en die 'moppen' die na iets van 3 minuten al op internet stonden?"Vroeg ze. Er liepen een paar groepen meisjes langs hun heen die overdreven naar Azuki aan het wijzen en gillen waren. "Me moeder was niet echt beroemd ofzo ze zong om rond te komen weleens in cafés, maar beroemd was ze niet." Vertelde Laila. Zou de opa van Azuki hem echt slaan? Zou die man echt zo gek zijn om je eigen kinderen en kleinkinderen te slaan? Dat waren vragen die allemaal in Laila haar hoofd rond spookten, maar dat ga je niet vragen aan iemand die pas net een paar minuten kent. "Dat is best wel heel erg kut voor je van die meiden dan."Zei Laila die niks anders kon bedenken als reactie. Ze wou medelijden tonen naar Azuki maar wist gewoon echt niet hoe ze dat moest doen ze vond het ook wel heel zielig, als je opa je mishandelt, wat moest ze dan tegen Azuki zeggen ja ik vind het heel zielig voor je maar ik kan er niks aan doen en jij ook niet zo iets?

'Geruchten doen snel de ronde, het is vervelend ja. Vooral na zijn dood, toen er allemaal van die vreemde filmpjes op internet kwamen van zijn geest,' Akuzi rolde met zijn ogen. 'Daar wordt je dus echt helemaal gestoord van,' Hij glimlachte even. Even dacht hij terug naar de begrafenis van zijn vader, toen zijn zusje zo ontzettend stond te huilen. Tranen prikte ook nu nog in zijn ogen, maar hij knipperde ze snel weg en keek om zich heen. Het groepje meiden kwam in zijn blikveld. Een paar gilde er en wezen. Hij bromde wat en stak zijn hand op. Snel liepen de meiden door. "Me moeder was niet echt beroemd ofzo ze zong om rond te komen weleens in cafés, maar beroemd was ze niet." Bijna was het verhaal van Laila langs hem heen gegaan. 'He,' vroeg hij dom toen hij zich terug omdraaide. 'O ja, je moeder,' Hij grijnsde even en zei, 'Ach ja. Niet iedereen heeft het geluk,' hij bromde de laatste paar woorden. Echt geluk had hij zelf ook niet, niet met zo'n opa. "Dat is best wel heel erg kut voor je van die meiden dan." Hij knikte enkel, 'Ach je went eraan. Maar soms kunnen ze echt irritant zijn,' Hij keek Laila vriendelijk aan en zei, 'Vertel eens wat over je zelf,'

Vertel is wat over jezelf zo echt heel erg boeiend was ze niet "Eumm... iets over mezelf oké hier komt ie ik ben namelijk niet echt een heel erg boeiend persoon, ik ben geboren in Arizona, ben nu 20 en ben op mijn 6 nadat mijn ouders waren overleden begonnen met zingen. Ik heb na het auto-ongeluk van mijn ouders bij mijn oom en tante gewoond. Ik hou van dansen, zingen, uitgaan en al dat zoort dingen" vertelde Laila. "En wat is jou levens verhaal?" Voegde ze eraan toe. Laila gaf hem een kleine maar vriendelijke glimlach."Gaan we ff ergens zitten?" Vroeg ze. Laila zette alvast een paar stappen richting het houten bankje dat in het zonlicht stond.

Akuzi knikte zo af en toe, maar hielt verder zijn mond. Hij luisterde aandachtig. Totdat de vraag over zijn eigen leven kwam, toen zuchten hij even en zei, 'Nou goed dan. Ik ben Akuzi Jackson, Zoon van Michael Jackson. Na zijn dood ben ik bij mijn opa en oma gaan wonen. Vroeger waren ze altijd aardig tegen mij en mijn zusje, maar dat was verdwenen na het overlijden van mijn vader. Mijn opa begon me te pushen, ik moest zo nodig drie uur per dag non-stop zingen. Er werden allerlei DVD's gehaald van concerten van mijn vader, omdat ik hem zo nodig na moest doen. In het begin had ik er wel lol in, maar het verdween al snel. Op mijn vijftiende ben ik weggelopen uit huis. Er is een hele zoektocht naar me geweest, maar niemand had me gevonden. Ik ben hier naar toe gegaan en ben bij een aardige familie ingetrokken. Ze behandelde me met respect en lieten me mijn gang gaan. Daar leef ik nu al vier jaar,' Hij dacht even na. Ja al vier jaar leefde hij bij zijn 'pleeggezin' en hij vond het nog altijd leuk. "Gaan we ff ergens zitten?" Hij knikte en liep naar het bankje, ging zitten.

Laila luisterde aandachtig naar Azuki's verhaal. "3 uur per dag non-stop!" Zei ze geschrokken. "Dat is echt heel erg veel dat red ik niet hoor, ik moet tussen door echt iets van water drinken". Zei Laila. Om op je vijftiende weg te lopen daar heb je heel veel lef voor nodig, heel veel kinderen die bij hun ouders weglopen die komen op het verkeerde 'pad'. "Dan heb jij geluk dat ze je niet gevonden hebben anders had je terug gemoeten." Zei Laila. "Heb je ook nooit iets van politie gebelt of iets dergelijks?" Vroeg Laila belangstellend. Sommige mensen zoals Azuki's opa en oma hebben echt geen gevoel, iemand zo hard pushen dat diegene geen zin had in zijn vak die moesten levenslang krijgen. Laila ging naast Azuki zitten.