Dromen blijven dromen

Jaylinn zette grote ogen op. Die lichtjes, duizenden lichtjes, en van de etalages kon ze wel kwijlen. Hier was ze dan, in Hollywood. In het centrum van die droomstad. Langzaam begon ze verder te lopen, dichter naar de winkels. Haar blik gleed langs alle ruiten. Voor een winkel met jurken bleef ze staan. Al snel begon haar fantasie op hol te slaan. Zij in zo'n prachtig jurkje, in een clip van Soraya Rodriguez. Ze keek naar de ruit, en zag zichzelf. Een slobberig sweatvest, een vale spijkerbroek waar de gaten al in zaten, en haar haar ongekamd en in de war. Als vanzelf bracht ze haar hand naar haar hoofd en streek haar bruine haren glad. Nee, dat zouden voorlopig nog dromen blijven. Met een ruk draaide ze zich om en botste bijna tegen iemand op. 'Sorry..' mompelde ze, en keek naar de persoon.

Lianna die ook niet erg oplettend over straat liep keek nu op.
"Hè.....", bracht ze verward uit.
Ze keek naar het meisje dat haar net een schouder duw had gegeven.
"Ohh....sorry....het geeft niks", bracht ze nog steeds verward uit.
Ze grijnsde kort, hopend dat het meisje haar kon volgen. Lianna bekeek het meisje eens aandachtig. Ze zag er niet echt uit als een hollywoodster. Zijzelf ook niet bepaald, met haar wijdde spijkerbroek en los zittende t-shirt. Maar zij wilde er ook niet als hollywoodster uit zien. Ze vond het allemaal zo overdreven. Nee, ze hield er niet van.
"Ik ben ehmm....Lianna", zei ze maar na een tijdje.
Ze hield niet zo van die pijnlijke stiltes. Ze waren zo venederend.