Geen reactie

Met haar haren los bij elkaar gebonden in een paardenstaart, een grijze joggingsbroek en een rood topje aan wandelde Jasmine door het bos. Eindelijk had ze even tijd vrij kunnen maken; weg van de drukke stad, weg van hun huis, wég van haar chaotische moeder. Sinds ze hier woonden was haar leven één chaos: haar moeder beweerde dat dat maar tijdelijk was en 'binnen een paar dagen opgelost', maar na een week blokkeerden die verhuisdozen nóg de gangen. De dozen die Jasmine's spulletjes bevatten had ze natuurlijk allang al uitgepakt, maar haar moeder was zoals altijd de laatste, en haar vader had geen tijd. Maargoed, toch had ze ergens wel het vertrouwen dat het allemaal wel goed zou komen. Zo ging het immers altijd; eerst de crisis, dan de chaos, en uiteindelijk kwam alles weer goed. Het had enkel wat tijd nodig, vooral omdat ze hier net woonden en hun draai hier nog moesten vinden.

De stok waarmee haar hond Diègo mee kwam aangerend pakte Jasmine met een glimlach van hem aan, en met een soepele beweging van haar arm gooide ze hem een eind verder weg. Diègo rende er gelijk als een gek achteraan, en zou een stuk verderop op haar staan wachten; zo ging dat altijd met hem.
Langzaam liep Jasmine verder het pad af, verveeld tegen een kastanje aan schoppend. Een schrel fluitje weerklonk toen ze haar vingers aan haar mond zette en floot naar haar trouwe viervoeter. Normaal zou hij hier hebben gezeten, haar ongeduldig aankijkend met een blik alsof ze niet wat sneller had kunnen lopen. Maar dit keer niet. Weer zette Jasmine haar vingers aan haar mond, en floot een lange, schrille toon. Toen er nog steeds geen teken was van de Golden Retriever slaakte ze een diepe zucht, en besloot ze het op een andere manier te proberen.
"Diiieeegoo...?" riep Jasmine voorzichtig. "Dieeeggoooo...", gevolgd door opnieuw een fluitje. Maar toen Diègo zich nog steeds niet liet zien, bleef Jasmine verbaasd staan. Wie of wat was de reden waarom haar hond niet reageerde...?

Sophie haar huis was een zooitje, ze had geen zin om alles uit te pakken. Ze was hier net en binnen waren allemaal verhuizers meubels aan het neerzetten. Haar ouders stonden erop dat ze een villa kreeg. Sophie vond het onzin, ze wou wel een eigen huis, maar om dan meteen een villa te nemen vond ze overdreven. Ze had geen zin in alle drukte en besloot een stukje te wandelen met haar hond Zenna. Na een tijdje gelopen te hebben ging ze even op een bankje rusten. Het was een mooie dag en er hing in het bos een heelrijk frisse geur. Ze gaf haar hond een koekje en die ging lief voor haar poten liggen. Ze klikte de riem aan de halsband en hield die losjes in haar hand. Ze had een witte jogging broek aan met een simpel blauw shirt. Haar haar had ze vlug in een simpel knotje gedraait. Ze keek om zich heen. Integendeel tot de drukke stad was het hier heel rustig. Sophie vond het een fijne plek. Plots voelde ze een ruk aan haar hand, ze werd overeind getrokken en de riem schoot uit haar hand. ,,Zenna!" Zei ze verbaasd maar streng. Haar hond was er plots in een super snelheid vandoor gegaan. Sophie was er automatich achteraan gerend. Ze stopte toen ze bij een splitsign kwam. Ze veegde een pluk haar achter haar oor en luisterde scherp. Er was iemand aan het roepen. Zo te horen naar haar hond. Sophie ging naar links en daar zag ze Zenna met een andere hond. De hond had een tak in zijn bek en was nu druk aan het spelen met Zenna. ,,Zenna!" Zei Sophie boos. Ze hond stopte abrupt met spelen en kwam onderdanig naar haar toe gerend met oogjes van " Wat heb ik fout gedaan". Sophie schudde haar hoofd en pakte het uiteinde van de riem. Ze beloonde haar hond met een kort klopje dat ze gekomen was. Daarna keek ze naar de hond die met zijn tak naar haar aan het staren was. Ze pakte de tak en hield het vast, zoals ze gehoopt had liep de hond achter haar aan. Ze liep naar de plek waar het geroep vandaan kwam, er stond een meisje iets jonger dan zij. Sophie herkende haar vaag, toen wist ze het. het was een model. Sophie slikte, ze dwong zichzelf gewoon de hond te brengen. Toen stopt ze met roepen, de hond had haar nog niet in de gaten en Sophie liep met de tak in haar hand naat het meisje toe. De hond kwam achterhaar aangerend en ging luid kwispelend naar zijn baasje toe. Sophie glimlachde verlegen naar haar. ,,Is dit jou hond?" Zei ze aardig met een blik op Diego. Er zaten nu wat spetters modder op haar broek en je kon duidelijk zien dat ze achter haar hond was aangerend.